استیتمنت «نقاشی‌های مونوتایپ» اندرو چاک

مونوتایپ‌ها و طراحی‌های اندرو چاک، از مجموعه‌ی «تاثیر دور»، احساس جابه‌جایی و بیگانگی را تداعی می‌کنند. این توپوگرافی‌ها، به شکلی لجوجانه از هرگونه وضوح سر باز می‌زنند، اما دریچه‌ای به سوی یک چشم‌انداز خیالی فراهم می‌کنند؛ چشم‌اندازی جدا از طبیعت که در تاریکی اندوه‌بار فرو رفته است؛ دنیایی غارت‌شده و متروک – پایانی در سیاهی و یکنواختی.

چشم‌اندازها؛ افکار، رویاها و کابوس‌ها را، بی‌گمان متاثر حالات گذرای روح در خود جای داده‌اند. مرزهای سنتی بین انحلال و تعریف در نوسان‌اند. زمین این‌جا ناپایدار است، جای پای‌مان مطمئن نیست، چرا که این مناظر پذیرای ما نیستند: هیچ افقی برای تمرکز وجود ندارد، هیچ نقطه‌ی ثابت و قابل تشخیصی برای هدایت ما به چشم نمی‌آید.

با این حال، این عدم قطعیت نوعی از آزادی فکری را پدید می‌آورد؛ که به نظر می‌رسد از زیبایی گذرای این مکان‌های خیالی سرچشمه می‌گیرد – مکان‌هایی آرمانی که هرگز نمی‌توانیم به آن‌ها سفر کنیم. این تصاویر با دعوت مسافران به محیطی ناشناخته، با برانگیختن تامل، آن‌ها را به مرور خاطرات و تجربیات شخصی دعوت می‌کنند.

عناوین مرتبط

در بزرگراه اطلاعاتی ایستاده‌ام و می‌خندم – –

اندرو چاک

یوناس مکاس

مانیفست «ضد ۱۰۰ سالگی سینما» از جوناس مکاس