عکس‌های تیمو ون لویک از مناظر، احساسی از اندوه، قدرت و سکون همراه با تناسبی سرگردان در خود دارند. استفاده از رنگ‌های تک‌رنگ، محیط را به شکل، خط، نور و سایه فرو می‌کاهد، و با این حال همچنان موفق به حفظ وحدت و پیوستگی می‌شود. کار او بر پایه شهود است و ناپایداری طبیعت را از منظر خرد و کلان منعکس می‌کند.
تضاد میان توانایی بی‌پایان طبیعت برای نظم‌بخشی ارگانیک و تمایل انسان به خطوط مستقیم و نظم هندسی، همواره او را به وجد آورده است. او می‌گوید: «همیشه در نقش یک رویاپرداز، با کنجکاوی زوال را تماشا کرده‌ام و همیشه اشیایی کوچک، بی‌معنی اما جالب را جمع‌آوری کرده‌ام. همچنان در پی کشف معنای ناخودآگاهی که در پس این عادت نهفته است، هستم. واقعیت این است که این موضوع نقشی مهم در آثار من دارد. بدون شک، کار من ضرورتی برای آرامش روانی‌ام است و روشی بسیار ارزشمند برای مواجهه با دنیای امروز. این کار مرا از جامعه‌ای که توسط سرمایه‌داری، تکنوکراسی و انفجار اطلاعات کنترل می‌شود، دور نگه می‌دارد.»
عناوین مرتبط
در بزرگراه اطلاعاتی ایستاده‌ام و می‌خندم – –
تیمو ون لویک
یوناس مکاس
مانیفست «ضد ۱۰۰ سالگی سینما» از جوناس مکاس