”هستی‌شناسیِ حال‌حاضر فرایندی علمی–تخیلی‌ست.” این نقل‌قول اولین جمله از مقاله‌ی فردریک جیمسون “The Aesthetics of Singularity” است. نوشته‌ای که در کنار طراحی‌ای از سیا ارمجانی به نام Sound Towers و فیلم “قضیه شکل اول، شکل دوم” از عباس کیارستمی، راهی را پیشِ روی علی میرعظیمی باز کرد تا از خلال آن بتواند درباره‌ی بازه‌ای خاص از زمان فکر کند که لحظه‌ی حاضر صدایش می‌زنیم. حال‌حاضری که در نسبت با فرم دیگری از لحظه، دائما در حال فرم‌دهی به ژئوپلتیک معاصر است که هنرمند آن‌را به لحظه‌ی تماس می‌شناسد؛
”توجه، توجه! علامتي را كه هم‌اكنون می‌شنويد اعلام خطر يا وضعيت قرمز است و معنا و مفهوم آن، اين است كه…”
پروژه‌ای که میرعظیمی در کارخانه‌ی آرگو مشغول آماده‌سازی آن است از طرفی با کاراکترهای مختلف صوت، گیرنده‌های شنوایی و پروسه‌های گوش‌دادن سروکار دارد و از طرف دیگر راه‌های مقابله یا بی‌اثر کردن آن‌ها را به میان می‌آورد که همه پا در فرم‌هایی از نامرئی–شدن دارند. گو این‌که لحظه‌ی حال دالانی از صوت است که بدون تجربه‌ی شنوایی به اندیشه بر نمی‌آید.
علی میرعظیمی متولد ۱۳۶۳ در اصفهان است.
آثار او با مدیوم‌های متفاوتی از جمله چیدمان، طراحی صدا و نوشتار درگیر هستند. میرعظیمی مطالعات هنری خود بر ساختار تصویر را با توجه به فضاهای نمایشی هنر معاصر و سیاست از دریچه‌ای سینمایی و با نگاهی تاریخی به رویدادهای ایرانِ مدرن و معاصر پیگیری می‌کند.
او در برنامه‌ی HWP اشکال الوان بیروت بین سال‌های ۲۰۱۶ و ۲۰۱۷ و اقامت هنری Shifting Panoramas در Feldfünf و انستیتو گوته برلین شرکت داشته است و نامزدی برنامه‌ی بلندمدت DAAD برلین در سال ۲۰۲۰ را در کارنامه‌ی خود ثبت کرده است. نام او همچنین به عنوان یکی از سه نماینده پاویون ملی ایران در پنجاه وهشتمین دوره‌ی بینال هنر ونیز جا گرفته است. افزون بر آن، پاره‌ای از پروژه‌هایش به صورت گروهی و انفرادی طی سال‌های ۲۰۰۹ تاکنون در فضاهای نمایشی داخل و خارج از ایران به نمایش گذاشته شده‌اند.