درباره این اتاق
سینما از طریق تکرر نمایه ها به یک صنعت حرکت آهسته گسترش یافته است. ” تناسب آخر” از طریق کند کردن تصحیح تصویر است که شتاب می یابد. در طی سفری به دره ی جُرم خیز بقاع، دوربین از صنعتی با قدمت پرده برمی دارد و کوششی برای تغییر در آنچه می بینیم عرضه می کند. همچنین دوربین در جستجوی آینده نیز هست، چشمی است که رو به جلو نور می زند تا آنچه می تواند دوباره دیده شود را هویدا و درک کند، بشکافد و به ذرات واضحی از ماده تقسیم کند. “هیچ چیزی مثل افیون نیست”، حال این نقاط صفر و محصولات دیداری است که احساسات بینایی را عقلانی می کند. این عقلانیت جدید آنطور که سطح و پوسته ی سینماییک آن را می بیند، یک تکنولوژی منسوخ شده، قدرت، خون، پوچی تقویت شده و یا فاشیسم قدیمی و جدید نیست. بلکه تکنولوژی در هر لحظه یک عنصر سخنگو و زنده در ارتباط با احساسات مرده، نمایه ها، افیون، فرستنده های رادیویی، درامای آبکی، مخابرات فیبر نوری، طرز تفکرها و حالا افیون به عنوان تکنولوژی اولیه و پس زمینه علمی تخیلی و یک پاد آرمان شهر بی کران است. در عوض در شرایط فقدان آشوب و اضطراب، همین وضعیت بی تنش در حال مرزبندی میان خِرد و ادراک، ماشین و انسان، و کشتزارهای هوشمند و ماشین های ارگانیک است. اینان–مقصود مسافران این عقلانیت غایی است–هیچ قصه ای ندارند، قصه ی آنان هم اکنون اتفاق افتاده است، روحشان پردازنده ی مرکزیست و بدن آنان به پایگاه داده ها تناسخ می یابد. ترکیب سینماتیک این اشیاء سه بعدی با نماهای مستند گونه سعی دارد یک وضعیت را بر دیگری قرار دهد Δ آینده به صورت گذشته بازخواهد گشت–کوه خورشید.
درباره بهار نوری زاده:
بهار نوری زاده فیلمساز، نویسنده و طراح پلتفرم است. او روی بازنویسی آن دسته از خوانش های هژمونیک در بستر زمان کار می کند که در مواجهه با گمانه زنی ها به چالش کشیده می شوند: خوانش های فلسفی، اقتصادی، قانونی، آینده گرا و غیره. آثار او در طرح سینمایی هنرمندان مدرن تِیت، پلتفرم هنری DIS، جشنواره ترنس مدیال، دوسالانه Forum Expanded، دوسالانه تصاویر متحرک ژنو، مرکز هنر بیروت و رویدادهای دیگر به نمایش در آمده است. نوری زاده همچنین از اعضای مؤسس BLOCC ( اهرم فشار بر سرمایه داری مبتکر) است. بنیادی پژوهشی و آموزشی که تربیت و آگاهی بخشی را به عنوان یک راهبرد برای تغییر رابطه میان هنر معاصر و نوسازی شهری پیشنهاد میکند. او در پژوهش فعلی خود، تلاقی اقتصاد، هنر معاصر و تکنولوژی های نوظهور را بر اساس مفهوم اقتصادهای عجیب بررسی می کند تا به یک رویکرد میان رشته ای دست یابد و از این طریق به مفاهیم آینده گرایی اقتصادی و تصورات پسامالیاتی سازی برسد. وی این پژوهش را به عنوان کاندیدای کارشناسی ارشد هنری در گلد اسمیتس دانشگاه لندن پیگیری می کند، جایی که وی عضو بورس دکترای شورای تحقیقات علوم اجتماعی و علوم انسانی است.