روز دوم: تکنولوژی به مثابه‌ی اکوسیستم
مدیر نشست: دکتر رحمان شریف زاده
ساعت ۱۰ صبح: معرفی روز، رضا حائری و مارتین گینار
ساعت ۱۰:۱۵ صبح: سخنران اصلی، پروفسور زیگفرید زیلینسکی (نظریه پرداز رسانه) و دکتر دانیل ایرانگ
در ادامه، بحث جمعی با همه‌ی شرکت‌کنندگان
ساعت ۲ بعدازظهر: سخنران اصلی، پروفسور دیدیه گازانیادو (مردم شناس٬ دانشگاه پاریس هشت)
ساعت۳ بعد از ظهر: ارائه پروژه از سارا کمالوند (معمار٬ مدیر پروژه هیدروسیتی): یادگارهای نامرئی
در ادامه، بحث جمعی با همه‌ی شرکت‌کنندگان
تکنولوژی را غالباً عنصر نجات‌دهنده‌ی بالقوه از وضعیت زیست‌بومی توصیف می‌کنند. با وجود این، خواست رسیدن به راه‌حل‌های صرفاً فنی و بدون درنظرگرفتن تمام پیامدهای اجتماعی، زیست‌بومی و سیاسی ناشی از به‌کارگیری این راه‌حل‌ها کمابیش پرمخاطره به نظر می‌رسد.
پس چه اتفاقی خواهد افتاد اگر به جای درنظرگرفتن فنون به مثابه‌ی ابژه‌ها، قرار باشد آن‌ها را به صورت پروژه‌هایی در نظر بگیریم که متضمن انواع زیادی از سهام‌‌داران‌اند؟ در این کارگاه از جهتی به موضوع «قلمرو» و «اکوسیستم» تکنولوژی خواهیم پرداخت.
لاتور در متنی با عنوان به هیولاهای‌تان عشق بورزید (Love Your Monsters) این نکته را بیان می‌کند که مسئله نه چندان عبارت از ایجاد نوآوری‌های مشکل‌آفرین، بلکه ناشی از متوقف‌کردن تلاش‌ها برای نظارت بر همه‌ی پیامدهایی است که از کاربرد این نوآوری‌ها نشئت می‌گیرند.
جالب خواهد بود که به بررسی الگوهای پیشنهادشده در دوران گذشته‌ی اسلامی و پیشااسلامی بپردازیم و به دنبال آن الگوهایی بگردیم که احتمالاً ممکن است عرضه‌کننده‌ی رهیافتی توأم با حساسیت و وقوف بیش‌تر درباره‌ی کمیابی موجود در سرزمین‌ها باشند. مسئله در این‌جا نه «بازگشت به ریشه‌ها»ی فنون، بلکه درعوض این است که ببینیم آیا توجه موجود احتمالی به مسئله‌ی آب‌وخاک در فنون سنتی از قبیل بادگیرهای مشهور را می‌توان به نحوی امیدوارکننده با فنون جاری درآمیخت.
مکان و تاریخ:
پژوهشکده‌ی تاریخ علم دانشگاه تهران
یکشنبه، ۸ اردیبهشت، ۱۰ صبح
عکس از محمد رضایی
مدیر نشست: دکتر رحمان شریف زاده
ساعت ۱۰ صبح: معرفی روز، رضا حائری و مارتین گینار
ساعت ۱۰:۱۵ صبح: سخنران اصلی، پروفسور زیگفرید زیلینسکی (نظریه پرداز رسانه) و دکتر دانیل ایرانگ
در ادامه، بحث جمعی با همه‌ی شرکت‌کنندگان
ساعت ۲ بعدازظهر: سخنران اصلی، پروفسور دیدیه گازانیادو (مردم شناس٬ دانشگاه پاریس هشت)
ساعت۳ بعد از ظهر: ارائه پروژه از سارا کمالوند (معمار٬ مدیر پروژه هیدروسیتی): یادگارهای نامرئی
در ادامه، بحث جمعی با همه‌ی شرکت‌کنندگان
تکنولوژی را غالباً عنصر نجات‌دهنده‌ی بالقوه از وضعیت زیست‌بومی توصیف می‌کنند. با وجود این، خواست رسیدن به راه‌حل‌های صرفاً فنی و بدون درنظرگرفتن تمام پیامدهای اجتماعی، زیست‌بومی و سیاسی ناشی از به‌کارگیری این راه‌حل‌ها کمابیش پرمخاطره به نظر می‌رسد.
پس چه اتفاقی خواهد افتاد اگر به جای درنظرگرفتن فنون به مثابه‌ی ابژه‌ها، قرار باشد آن‌ها را به صورت پروژه‌هایی در نظر بگیریم که متضمن انواع زیادی از سهام‌‌داران‌اند؟ در این کارگاه از جهتی به موضوع «قلمرو» و «اکوسیستم» تکنولوژی خواهیم پرداخت.
لاتور در متنی با عنوان به هیولاهای‌تان عشق بورزید (Love Your Monsters) این نکته را بیان می‌کند که مسئله نه چندان عبارت از ایجاد نوآوری‌های مشکل‌آفرین، بلکه ناشی از متوقف‌کردن تلاش‌ها برای نظارت بر همه‌ی پیامدهایی است که از کاربرد این نوآوری‌ها نشئت می‌گیرند.
جالب خواهد بود که به بررسی الگوهای پیشنهادشده در دوران گذشته‌ی اسلامی و پیشااسلامی بپردازیم و به دنبال آن الگوهایی بگردیم که احتمالاً ممکن است عرضه‌کننده‌ی رهیافتی توأم با حساسیت و وقوف بیش‌تر درباره‌ی کمیابی موجود در سرزمین‌ها باشند. مسئله در این‌جا نه «بازگشت به ریشه‌ها»ی فنون، بلکه درعوض این است که ببینیم آیا توجه موجود احتمالی به مسئله‌ی آب‌وخاک در فنون سنتی از قبیل بادگیرهای مشهور را می‌توان به نحوی امیدوارکننده با فنون جاری درآمیخت.
مکان و تاریخ:
پژوهشکده‌ی تاریخ علم دانشگاه تهران
یکشنبه، ۸ اردیبهشت، ۱۰ صبح
عکس از محمد رضایی